Wywiad z MCR o 'The Black Parade'

John Norris – Dobrze Was widzieć. Myśleliśmy nad miejscem, w którym będziemy z wami rozmawiać. Pomyśleliśmy o New Jersey, takim skrajnym i dręczącym miejscu.
[zespół ogarnia śmiech]

Gerard Way – Nigdy przedtem nie słyszałem o tym miejscu. Jest piękne.

Norris: Ten czas jest ekscytujący czy nerwowy? Czy uczucia są porównywalne do dnia przed premierą płyty?

GW: Teraz jest zupełnie inaczej. Jesteśmy w innej pozycji. Myślę, że naszą największą bronią tym razem jest oczekiwanie. Wiemy co zrobiliśmy. Nasze milczenie pozwoliło mówić muzyce. Jesteśmy naprawdę podekscytowani, a jednocześnie zdenerwowani.

Frank Iero: W przeciwieństwie do ostatniego razu cieszę się, że to wszystko właśnie tak brzmi. Czasem robisz coś i nie wszystko ci wychodzi. Ale tym razem to przewyższyło każde oczekiwanie.

GW: Dla nas cała płyta jest doskonała i jesteśmy z niej dumni. To jest jak przeddzień wyborów czy coś, kiedy myślisz co się stanie. To czasem przeraża.

Mikey Way: Czuję się jakby były Święta każdego ranka – tak jakbym się obudził i byłby właśnie 20 grudnia, cztery dni do Świąt.

Norris: Wszyscy mówią o tym, że w pierwszym tygodniu od wydania płyty sprzedała się w 400 tysiącach egzemplarzy – o wiele więcej niż wasze poprzednie płyty. Czy to wywołuje presję? Jesteście w stanie o tym nie myśleć?

Ray Toro: Jeśli będziesz myśleć tylko o liczbach doprowadzisz się do szaleństwa. Jesteśmy podekscytowani, że 400 tysięcy ludzi zabrało tę płytę do domu i mogło posłuchać – to dla nas ważne.

FI: Kiedy ci ludzie przychodzą na nasze koncerty i śpiewają razem z nami, to jest dopiero szczyt.

Norris: Więc bezpiecznie jest powiedzieć, że wysoko mierzyliście i niczego nie zatrzymaliście na tej płycie?

GW: Tak, lubimy wszystko na tej płycie. Gdyby coś nie było intensywne nie znalazłoby się na tym krążku. Wszystko jest zaplanowane od początku do końca, nie ma żadnego instrumentu ani tekstu, który nie powinien się tam znaleźć. Mierzyliśmy wysoko, bo niepodejmowanie ryzyka pozbawia nas zabawy. Płyta musiała być pełna życia i wyrażenia, aby to uczynić musiała stać się super duża, super głośna i super skrajna.

Norris: The Black Parade to koncepcyjny album, więc jaka jest jego koncepcja?

GW: Myślę, że The Black Parade jest bardzo klasyczną płytą jak krążek Pink Floryd ‘The Wall’ albo Queen ‘A Night At The Opera’. The Black Parade opowiada o życiu i śmierci, tak naprawdę opiera się na mojej teorii… Pomyślałem sobie, że skoro śmierć musi nadejść to czy nie byłoby miło gdyby przyszła w takiej postaci jakiej chcesz? Przyszłaby w postaci mroczniejszej wersji wspomnienia, które siedzi w tobie. To tak, jakbyś pamiętał, kiedy ojciec zabrał cię do cyrku, a śmierć przyszłaby do ciebie w postaci tego wydarzenia. Dlatego wymyśliliśmy bohatera naszej płyty ‘Pacjenta’. To jest ktoś, kim ostatecznie również my zostaniemy, każdy z nas w jakiś sposób do tego zmierza. Jego najsilniejszym wspomnieniem był dzień, w którym ojciec zabrał do na paradę.

Norris: Pacjent jest dla ciebie rodzajem metafory?

GW: Tata mój i Mikey’a zabrał nas na paradę, kiedy byliśmy dziećmi, to bardzo wbiło nam się w pamięć, ale dla mnie to nie jest metaforą. Chcę, żeby to nagranie było ledwie skrywaną fikcją, żeby było w nim dużo prawdy. Myślę, że to nasza najbardziej osobista płyta. Tam jest dużo ze mnie, dużo z chłopaków z zespołu. Ale wybrałem paradę, bo pomyślałem, że to kulturalna rzecz. Miała być swoistą metaforą, żeby mówiąc o czerni i paradzie pomyśleć o śmierci, a jednocześnie o świętowaniu. To nagranie miało skłonić słuchacza do świętowania życia i śmierci.

Norris: Wydaje mi się, że śmierć przedstawiona na tej płycie jest trochę inna.

GW: Zgadzam się z tym. Jest bardziej dorosłym spojrzeniem na śmierć, bo każdy z nas w swoim życiu przeszedł kurs dorastania. Już nie umieszczamy w naszych piosenkach sił nadprzyrodzonych. Nie ma strzelanin na pustyni, nie ma wampirów, chociaż niektóre piosenki się do nich odnoszą. To wszystko odeszło. Horror już odszedł, przyszło dorosłe spojrzenie na śmierć.

Norris: Zaskoczyło mnie to, że pacjent [grany przez Lukas’a Haas] jest młodym człowiekiem.

GW: To jest bardzo podobne do ‘Heleny’ [video]. Obawialiśmy się wsadzić młodą kobietę do trumny, bo nie chcieliśmy żeby ludzie to źle odebrali, żeby nastolatkowie mieli złe wyobrażenie tego. Nigdy nie próbowaliśmy wykorzystywać dzieci, które słuchają naszej muzyki. Słuchają jej ludzie w różnym wieku. Ale Pacjent jest młody, ponieważ umiera tragicznie.

RT: Śmierć może przyjść do nas w każdej chwili i jeżeli postanawiamy się zmienić w wieku 60-70 lat to to i tak nic nie da. Przez całe życie musisz być dobry.

GW: To jest coś o dwudziestolatkach, bo w tym czasie masz największy mętlik w głowie. Popełniasz błedy, które zaczynasz widzieć dopiero po trzydziestce.

Norris: Przywróciłeś wspomnienia z kariery i swojego życia, kiedy miałeś 20 lat.

GW: Tak. Byłem artystą-pustelnikiem, to był przygnębiający moment w moim życiu. Później siedziałem za kasą sklepową, a dopiero w wieku 25 lat zdałem sobie sprawę, co chcę robić w życiu. Więc tak, to jest jakaś powtórka mojego życia.

Norris: Zastanawiam się czy każdy zwraca uwagę na teksty waszych piosenek. Czy nie zastanawiają się dlaczego faceci w waszym wieku tak interesują się śmiercią.

GW: Dla mnie w wieku 20 lat powinno się posiadać już jakiś kierunek w życiu. Nawet dwudziestolatkowie zmierzają do śmierci. Są częścią siły roboczej, którą nie chcą być, nie robią tego, co kochają. To tak jakbym za każdym razem spoglądając na zegar czuł się bardziej martwy. Było tak, bo byłem zbyt leniwy i nie chciałem iść do pracy. Myślę, że wszyscy [MCR] teraz pracujemy ciężej niż kiedykolwiek przedtem. To jest walka.